Legti lankasi, bratari!

Zabawiam się w coś na co lingwiści stukają się w głowę. Mam otwarte słowniki sanskrytu, protosłowiańskiego, łaciny i litewskiego (gdyż przechował archaiczne formy) i bawię się w odtwarzanie zdań naszych przodków. Jedno zdanie to godzina pracy. Jednak wyobrażenie sobie że nasz przodek sprzed 5000 lat wypowiada je na czarnomorskim stepie wynagradza mi to.

Oto rekonstrukcja zdania "mój brat jest bogaty" (dlatego że w miarę prosto i jednoznacznie można określić słowa).

Staje nasz indoeuropejczyk, trzyma sobie łuk i kamienny topór, jadąc na wozie (bo to były ich wynalazki) i powiada o swoim bracie:

"Mi bratar est begos" 

Czuję jak poruszają się indoeuropejczycy w starożytnych skandynawskich grobach.

Proste zdanie a jakaa historia się za nim kryje. Słowko "mi" może być nieprawidłowe ze względu na rodzaj. Z resztą jest łatwiej: w sanskrycie "bratha", w słowiańskich "brat", włacinie "frater", w językach germańskich też jest człon "brat". Nie przypadkowo angielskie słowo brzmi „brother” – brad’er.

Z jest też dość prosto: łacina "est", sanskryt "asti", starocerkiewny "iest", polski "jest". Z "begos" posłużyłem się czyjąś pracą. To ostatnie słowo jest ciekawe bo jest związane ze słowem "bóg". I nie przypadkowo mamy słowa "ubogi", "niebożę" - odnoszą się one do członu "bog" oznaczające status materialny.

Teraz z wielkim trudem odtwarzam zdanie to potencjalnej scenki literackiej „na Pioruna, odłóżcie łuki!”. Tutaj odnoszę się do teorii, że bóg piorunów u Słowian Perun, u skandynawów Thor i pochodzące od tego angielskie słowo „thunder” – grzmot, to emanacja tego samego wspólnego bóstwa. Z piorunem jednak sprawa trudna bo nijak wspólnego rdzenia znaleźć nie mogę. Przy okazji „hałas”, „swary” – jest w sanksrycie: „svara”. Jednak jest światełko bo w łacinie mamy „perfuro” czyli jest coś wspólnego z „perkunem”. Nie zawodzi litewski gdzie jest „perkunas”. W sanskrycie – nic.

Poszukując słowa „położyć, odłożyć” z wielkim zdumieniem odkryłem w Sanskrycie odpowiedniki słówek „wywalić” – „vyvalyate”, i „upadać” – „upadhati” – dokładnie to samo znaczenie co w polskim. I co? Teraz widać nie tylko po genetyce że jestesmy najbliższymi krewnymi „aryjczyków”J Pomimo podobieństwa członu protosłowiańskiego „leti” z „lyate” naukowcy twierdzą że indoeuropejskie słowo to „leg”. Dodajmy że to to germańscy naukowcy, którzy bardzo chcą przemycić „g” zapominając że germański jest o 30% mniej podobny do indoeuropejskiego niż języki słowiańskie. Ale zgadza się w łacińskim „lectus”. Dokonam jednak drobnej modyfikacji. Sanskryt jest starszy od łaciny. Podobieństwo słowiańskiego „leti” z „lyate” przeważa.

Łuku widzę nikt nie odtworzył.

W łuku będziemy mieli tak: zaczynać się musi na „la”, poźniej spółgłoska, później „k”. Grupa zachodnia wykształciła podobne słowa „arcus” i „fiukos”. „L” zapewne zagubiło się ale pozostało „a” i „k” w łacinie. Wskazówki do końcówki mamy w łacinie „us”, „os” w grece i „as” w litewskim. Duże podobieństwa z polskim znajdujemy w duńskim løg i angielskim “leek”. Wychodzi mi na to że indoeuropejskie jest identyczne ze słowem litewskim. Bo „s” na końcu zgubić nie możemy z powodu łaciny i greki. „a” przed „s” z powodu sanskrytu. „L” musi być z powodu słowiańskich, litewskiego i sanskrytu. „n” z powodu sanskrytu zgubić też nie możemy. Przyjmuję zatem „lankas”. W protogermańskim znajdujemy podobne słowo "laukaz". 

Ale jak utworzyć „połóżcie łuki”? Brakuje mi tu wiedzy ale zapisuję „Legti lankasi”. A „na pioruna” zajmę się później. Zatem jak spotkasz grupę indoeuropejczyków celujących do Ciebie z łuków to krzycz: „legti lankasi, bratari!”.